Najczęściej Zadawane Pytania
Często zawód psychologa i psychoterapeuty jest traktowany zamiennie. Wiele osób myśli, że taką samą pomoc uzyskuje się od psychologa i psychoterapeuty. Z nazwy wydają się podobne do siebie, lecz są to odrębne zawody. Warto wiedzieć o tej różnicy, bo to pozwoli szukając pomocy skierować się od razy do odpowiedniej osoby.
Zawód psychologa zdobywa się po przez ukończenie 5 letnich studiów na kierunki psychologia. Psycholog między innymi zna i rozumie podstawowe mechanizmy rządzące zachowaniami jednostek i grup społecznych, potrafi przewidywać funkcjonowanie ludzi w określonych sytuacjach. Posiada wiedzę o rozwoju człowieka, a także o mechanizmach rządzącymi zmianami zachowania. Przeprowadza różne badania psychologiczne, na podstawie których sporządza opinie. Może również prowadzić różne zajęcia edukacyjne np. z zakresu stresu, sytuacji kryzysowych czy edukacji dotyczącej funkcjonowania dziecka. Psychologia jest dzieciną nauki, która obejmuje wiele obszarów: sportu, onkologii, biznesu, zdrowia psychicznego i somatycznego, dzieci i młodzieży, i interwencji kryzysowych. Wybór miejsca pracy i ukończone dodatkowych kursów czy studiów podyplomowych, poszerza wiedzę w danej specjalności. Psycholog może dać mam wsparcie, przeprowadzić edukację, wykonać testy psychologiczne. Ukończenie samych studiów psychologicznych nie daje uprawnień do prowadzenia psychoterapii.
Zawód psychoterapeuty, zdobywa poprzez ukończenie 4 letniego szkolenia w szkole psychoterapii w wybranym nurcie (np. psychoanalityczny, humanistyczny czy systemowy), które jest poprzedzone ukończeniem uczelni wyższej, najczęściej kierunków psychologi czy pedagogiki. Szkolenie przygotowuje do teoretycznego i praktycznego prowadzenia psychoterapii. Jednym z fundamentalnych warunków ukończenia takiego szkolenia jest przejście własnej psychoterapii, która jest między innymi po to, żeby przepracować swoje trudności, lepiej rozumieć siebie. Wykonując ten zawód wymagane jest bycie pod superwizją (uczenie się od bardziej doświadczonego psychoterapeuty prowadzenia terapii – tak w dużym skrócie).
Zawód psychologa zdobywa się po przez ukończenie 5 letnich studiów na kierunki psychologia. Psycholog między innymi zna i rozumie podstawowe mechanizmy rządzące zachowaniami jednostek i grup społecznych, potrafi przewidywać funkcjonowanie ludzi w określonych sytuacjach. Posiada wiedzę o rozwoju człowieka, a także o mechanizmach rządzącymi zmianami zachowania. Przeprowadza różne badania psychologiczne, na podstawie których sporządza opinie. Może również prowadzić różne zajęcia edukacyjne np. z zakresu stresu, sytuacji kryzysowych czy edukacji dotyczącej funkcjonowania dziecka. Psychologia jest dzieciną nauki, która obejmuje wiele obszarów: sportu, onkologii, biznesu, zdrowia psychicznego i somatycznego, dzieci i młodzieży, i interwencji kryzysowych. Wybór miejsca pracy i ukończone dodatkowych kursów czy studiów podyplomowych, poszerza wiedzę w danej specjalności. Psycholog może dać mam wsparcie, przeprowadzić edukację, wykonać testy psychologiczne. Ukończenie samych studiów psychologicznych nie daje uprawnień do prowadzenia psychoterapii.
Zawód psychoterapeuty, zdobywa poprzez ukończenie 4 letniego szkolenia w szkole psychoterapii w wybranym nurcie (np. psychoanalityczny, humanistyczny czy systemowy), które jest poprzedzone ukończeniem uczelni wyższej, najczęściej kierunków psychologi czy pedagogiki. Szkolenie przygotowuje do teoretycznego i praktycznego prowadzenia psychoterapii. Jednym z fundamentalnych warunków ukończenia takiego szkolenia jest przejście własnej psychoterapii, która jest między innymi po to, żeby przepracować swoje trudności, lepiej rozumieć siebie. Wykonując ten zawód wymagane jest bycie pod superwizją (uczenie się od bardziej doświadczonego psychoterapeuty prowadzenia terapii – tak w dużym skrócie).
Trzy pierwsze spotkania są konsultacjami w czasie których głównie zbiera się wywiad, żeby zgromadzić jak najwięcej informacji potrzebnych do sprecyzowania/ nazwania problemu, który pozwala ustalić dalszy kierunek pracy. Na ostatnim spotkaniu konsultacyjnym następuje ustalenie warunków (zawarcie kontraktu) i celów psychoterapii.
Długość trwania psychoterapii zależy od zgłaszanego problemu, historii, trudności w różnych obszarach życia, motywacji oraz zaangażowania. Na trzeciej sesji konsultacyjnej ustala się kontrakt terapeutyczny (czyli zasady obowiązujące w czasie trwania terapii), w którym również zawarty jest czas trwania psychoterapii (może to być rok, kilka lat, czy kilka miesięcy).
Najczęściej rodzice zauważają trudności występujące u swojego nastoletniego dziecka, ale również sam nastolatek może poprosić rodziców o pomoc.
Po odbyciu spotkania z rodzicami i ich dzieckiem oraz ustaleniu występujących problemów, można zawrzeć kontrakt terapeutyczny. Pacjentem jest nastolatek, rodzice zostają poinformowani o zasadach terapii oraz o zmianach w zachowaniu jakie mogą występować u ich dziecka w związku z byciem w procesie psychoterapeutycznym. Taka wiedza w mojej ocenie może pomóc rodzicom w rozumieniu zachowań swoich dzieci oraz ich nastawienia do terapii czy psychoterapeuty.
Powyższy opis dotyczy sytuacji, w której nastolatek boryka się z trudnościami wynikającymi z okresu dorastania czy relacji rówieśniczych. Natomiast kiedy występujące problemy mają swoje podłoże w relacjach z rodzicami, zalecana jest równolegle do psychoterapii indywidualnej nastolatka, psychoterapia rodzinna. Czasami również problemy zgłaszane przez młodego człowieka są tak silne, że utrudniają codzienne funkcjonowanie (lęk czy depresja). Pomimo podjętej psychoterapii, zalecana jest wówczas konsultacja u lekarza psychiatry, który może przepisać leki mające na celu osłabienie występujących objawów.
Po odbyciu spotkania z rodzicami i ich dzieckiem oraz ustaleniu występujących problemów, można zawrzeć kontrakt terapeutyczny. Pacjentem jest nastolatek, rodzice zostają poinformowani o zasadach terapii oraz o zmianach w zachowaniu jakie mogą występować u ich dziecka w związku z byciem w procesie psychoterapeutycznym. Taka wiedza w mojej ocenie może pomóc rodzicom w rozumieniu zachowań swoich dzieci oraz ich nastawienia do terapii czy psychoterapeuty.
Powyższy opis dotyczy sytuacji, w której nastolatek boryka się z trudnościami wynikającymi z okresu dorastania czy relacji rówieśniczych. Natomiast kiedy występujące problemy mają swoje podłoże w relacjach z rodzicami, zalecana jest równolegle do psychoterapii indywidualnej nastolatka, psychoterapia rodzinna. Czasami również problemy zgłaszane przez młodego człowieka są tak silne, że utrudniają codzienne funkcjonowanie (lęk czy depresja). Pomimo podjętej psychoterapii, zalecana jest wówczas konsultacja u lekarza psychiatry, który może przepisać leki mające na celu osłabienie występujących objawów.